Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση

Έχω την αίσθηση ότι πολύς κόσμος μπερδεύει τη Δια Βίου Μάθηση με τη Συνεχιζόμενη Επαγγελματική Κατάρτιση. Μήπως θα έπρεπε να είχαμε και άλλη μία υποενότητα αφιερωμένη στη Δια Βίου Μάθηση;

Σωστό, θα δημιουργήσουμε πρόσθετη. Στο μεσοδιάστημα μπορεί η συζήτηση να συνεχιστεί εδώ και θα μεταφέρουμε εκ των υστέρων τα σχόλια στην νέα περιοχή.

Αν έχετε πληροφορίες περί της Δια Βίου Μάθησης (συγκεκριμένα προγράμματα κλπ) θέλω πολύ να τις μοιραστείτε μαζί μας.

Παραθέτω το κείμενο που υποσχέθηκα σε προηγούμενη ανάρτησή μου. (#1285 - Συνάντησα κάποιο πρόβλημα στο να επισυνάπτω αρχεία)
__________________________________________________________________________________



Προτείνω για περαιτέρω συζήτηση:

1) Αντί Νηπιαγωγείου, Δημοτικού, Γυμνασίου και Α' τάξης Γενικού Λυκείου (Η Τεχνική-Επαγγελματική Εκπαίδευση απαιτεί διαφορετική προσέγγιση) ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ: Το "Σχολείο του μαθητή".

2) Το παιδί θα εισέρχεται στην ηλικία των 4-5 ετών και θα αποφοιτά στην ηλικία των 16 ετών.

3) Μια ενιαία διοίκηση (με υποχρεωτική επιμόρφωση-υποστήριξη στο ΕΚΔΔΑ) και νομοθετικό πλαίσιο μιας ή δυο γραμμών, του τύπου: "Με ευθύνη της σχολικής κοινότητας το διδακτικό έτος θα πρέπει να αθροίζει 290 πλήρεις ημέρες", "Η αντιμετώπιση των υστερούντων μαθητών είναι ευθύνη της σχολικής κοινότητας και δη των διδασκόντων" και άλλα πολλά, με έλεγχο και λογοδοσία προς την κοινότητα ως προς τις ενέργειες και τα αποτελέσματα.

4) Επιλεγμένο (μέσω επαγγελματικού φακέλου και συνέντευξης) διδακτικό προσωπικό που θα διδάσκει, εν δυνάμει, σε όλες τις ηλικίες - βαθμίδες τα αντικείμενα του επιστημονικού τομέα τους και συναφών τομέων όπου απαιτείται.

5) Υποχρεωτικό για τους διδάσκοντες (πριν την επιλογή τους) το Μεταπτυχιακό στην Παιδαγωγική, Διδακτική και Ψυχολογία καθώς και συνεχής ενδοσχολική και περιοδική εξωσχολική επιμόρφωση, με υποχρεωτικό ένα ακόμη ( εκτός κι αν κατέχει ήδη) Μεταπτυχιακό (το Κράτος να το προσφέρει, από απόσταση -όρα ΕΑΠ) σε αντικείμενο του τομέα σπουδών του, στα πρώτα 5 έτη υπηρεσίας.

6) Αυξημένες αρμοδιότητες και ευθύνες προγραμματισμού της σχολικής ζωής και παρακολούθησης του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου από τα εσωτερικά όργανα του "Σχολείου του μαθητή" σε συνεργασία με εξωτερικούς αξιολογητές και ειδικούς.

7) Εξασφάλιση από το Κράτος σε όλα τα "Σχολεία του μαθητή" των απαραίτητων: τεχνολογικού εξοπλισμού, διοικητικής και τεχνικής υποστήριξης και λογισμικού μηχανοργάνωσης και επικοινωνιών.

8) Υποχρεωτική η συμμετοχή του μαθητή σε ένα άθλημα ή αθλητική Τέχνη (Χορός) και σε Διαγωνισμούς Τεχνών και Επιστημών.

9) Καταργούνται οι τελικές (Ιουνίου) και οι επαναληπτικές εξετάσεις (Σεπτεμβρίου) εκτός από τη βαθμίδα αποφοίτησης (Τίτλος σπουδών). Ο "άπειρος" αυτός χρόνος διατίθεται στην υποβοήθηση των μαθητών, που αποφάνθηκε το Συμβούλιο των καθηγητών της Τάξης ή της ειδικότητας, οτι χρειάζονται ενισχυτικής διδασκαλίας για να προαχθούν στην επόμενη βαθμίδα, στη συμμετοχή του σχολείου σε αθλητικούς, καλλιτεχνικούς αγώνες, εκθέσεις, προγράμματα, ακτιβισμούς και στην ενδοσχολική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και του βοηθητικού προσωπικού.

10) Κατά την αποφοίτησή του, κάθε μαθητής λαμβάνει έγκυρα, αναγνωρισμένα πιστοποιητικά για ξένες γλώσσες (ΚπΓ), χρήσης υπολογιστή (ΙΤΕ), Παροχής Α΄ Βοηθειών (ΕΕΣ) και ένα πλήρες portfolio.

Ζητήματα που αντιμετωπίζονται:

1) Αποφεύγονται οι συνεχείς μεταβάσεις του μαθητή από το περιβάλλον μιας βαθμίδας στο επόμενης. Πολλές φορές αυτές είναι ανασταλτικός ή / και τραυματικός παράγοντας.
2) Υπάρχει η δυνατότητα συνεχούς και συστηματικής παρέμβασης σε περιπτώσεις μαθησιακών ή άλλων προβλημάτων των μαθητών, αφού θα παρακολουθείται με συνεχή και ενιαίο τρόπο.
3) Υγιέστερη κοινωνικοποίηση και επαύξηση της συνοχής στην τοπική κοινωνία.
4) Συνεχής και εστιασμένη στοχοθέτηση, αξιολόγηση και βελτίωση της παιδευτικής διαδικασίας.
5) Παύουν τα στεγανά μεταξύ των εκπαιδευτικών των βαθμίδων και οι κεκτημένες οργανικές θέσεις ανά μονάδα και ανά βαθμίδα.
6) Μειώνεται η σημασία και η ανάγκη της λεγόμενης Παραπαιδείας.
7) Αυξάνονται οι πιθανότητες να αποφοιτούν ολοκληρωμένοι, παραγωγικοί και ευτυχείς άνθρωποι...

Πολλά άλλα αυτονόητα.

Μπορείτε να προσθέσετε ή/και να σχολιάσετε.

Διάβασα με μεγάλη προσοχή όλα όσα γράφτηκαν για το τόσο σοβαρό θέμα της παιδείας και χάρηκα ιδιαίτερα βλέποντας ότι οι απόψεις των υπολοίπων μελών της ΔΞ περιστρέφονται γύρω από τη δημιουργία ενός σχολικού συστήματος εκπαίδευσης που καμία σχέση δεν έχει με το υπάρχον απαρχαιωμένο σύστημα που ισχύει.
Πέρα όμως από όλα όσα γράφτηκαν για τη φιλοσοφία του εκπαιδευτικού συστήματος που πρέπει πλέον να υπάρχει,θα ήθελα να αναφερθώ σε πιο πρακτικά θέματα που είναι άμεσα απαιτητά από όλους εμάς τους γονείς.
Μεταξύ των σχολίων που διάβασα θα αναφερθώ σε αυτό του Διανέλου Γεωργούδη που ανέφερε ότι θα πρέπει να υπάρχει συνεχής εκπαίδευση των δασκάλων,παράδοση μαθημάτων το καλοκαίρι σε παιδιά που έχουν μείνει πίσω και στην ψηφιακή υποδομή που πρέπει να υπάρχει στα σχολεία,καθώς και στο σχόλιο της Αγγελικής Κροκίδη που ανέφερε ότι τα παιδιά έχουν αλλάξει αλλά οι δάσκαλοι και τα σχολεία όχι,σχόλια με τα οποία συμφωνώ απόλυτα.
Τα θέματα αυτά όμως καθώς και πολλά άλλα είναι σχεδόν απόλυτα λυμένα στα ιδιωτικά σχολεία.Ο Ιωάννης Παπαδόπουλος στο δικό του σχόλιο γράφει ότι το κόστος για κάθε μαθητή στο δημόσιο σχολείο είναι 7000-8000 ευρώ.Ακόμα και αν κάποιος διαφωνήσει μαζί του για το ποσό που αναφέρει,αυτό δε θα μπορούσε να είναι λιγότερο από 3000 ευρώ μόνο έστω για τα λειτουργικά έξοδα ενός σχολικού συγκροτήματος (μισθοί και ένσημα προσωπικού,θέρμανση,ρεύμα,υλικά,αναλώσιμα) χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος κατασκευής του σχολείου.
Τι θα συνεβαινε λοιπόν αν έλεγε η κυβέρνηση ότι αυτά τα χρήματα (3000 ευρώ για κάθε παιδί) θα μπορούν οι γονείς να τα πάρουν στο χέρι αν επιλέξουν να στείλουν τα παιδιά τους σε ένα ιδιωτικό σχολείο καταβάλλοντας φυσικά τα υπόλοιπα χρήματα που απαιτούνται από το οικογενειακό τους εισόδημα?
1.Το κράτος δε θα είχε ούτε κέρδος ούτε ζημία.
2.Κάποιοι γονείς (ίσως 5% τον πρώτο χρόνο) να το επέλεγαν προκειμένου τα παιδιά τους να έχουν καλύτερη εκπαίδευση και αυτό σίγουρα θα τους ικανοποιούσε γιατί δε θα περίμεναν άλλο πότε θα βελτιωθεί το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα.
3.Χρόνο με το χρόνο και επειδή και άλλοι γονείς να το επέλεγαν,το δημόσιο ως εργοδότης θα είχε λιγότερες ανάγκες πρόσληψης προσωπικού οι οποίοι θα απορροφούνταν στον ιδιωτικό τομέα.(νομίζω γίνεται κατανοητό το όφελος που θα έχει η κοινωνία μας από την απαλλαγή της από όσους περισσότερους γίνεται δημοσίους υπαλλήλους).
4.Οι εύκολες απεργίες,οι αδικαιολόγητες απουσίες των εκπαιδευτικών για ψύλλου πήδημα,η έλλειψη ενδιαφέροντος,η πλημμελής άσκηση των καθηκόντων τους και πολλά άλλα θα σταματούσαν,έστω σταδιακά,από τους δημοσίους εκπαιδευτικούς αφου και οι ίδιο θα αντιλλαμβάνονταν ότι όσο συνεχίζουν αυτήν την στάση τόσο οι γονείς θα στρέφονται στα ιδιωτικά σχολεία και αυτοί σε λίγο καιρό θα γίνουν ιδιωτικοί υπάλληλοι από δημόσιοι.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλα οφέλη στα οποία δε χρειάζεται να αναφερθώ αυτή τη στιγμή και να μακρυγορώ.
Θεωρώ ότι είναι μία πρόταση που ταιριάζει σε ένα κόμμα που θέλει να αλλάξει ότι στραβό υπάρχει στον τόπο μας,που πιστεύει στην ιδιωτική πρωτοβουλία (με έλεγχο πάντα από το κράτος),που πιστεύει στη μείωση του δημόσιου τομέα και που η εφαρμογή της θα έφερνε ένα χαμόγελο στους γονείς των παιδιών αυτής της χώρας.

Έχω κάποιες ενστάσεις σε σχέση με δύο σημεία που αναφέρει ο Πάνος:

7) Εξασφάλιση από το Κράτος σε όλα τα "Σχολεία του μαθητή" των απαραίτητων: τεχνολογικού εξοπλισμού, διοικητικής και τεχνικής υποστήριξης και λογισμικού μηχανοργάνωσης και επικοινωνιών.

Δε σύμφωνώ με το "σε όλα" για δύο λόγους:
(i) Ιδίως σε θέματα τεχνολογίας πρέπει να εξεταστεί και η δυνατότητα του BYOD (bring your own device) που έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σε ορισμένες χώρες, και πρόκειται για μία τάση που έχει ήδη αρχίσει να γίνεται σημαντική στον εργασιακό τομέα, αλλά έχει ήδη αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επιπλέον, με την είσοδο των ψηφιακών τεχνολογιών στα σχολεία, έχει ήδη αρχίσει να αντιστρέφεται το μέχρι στιγμής μοντέλο όπου το σχολείο παρείχε την τεχνολογία και οι γονείς το εκπαιδευτικό περιεχόμενο (βιβλία). Πλέον, με τη λεγόμενη consumerization της τεχνολογίας, αυτό που γίνεται είναι ότι οι γονείς παρέχουν την τεχνολογία και τα σχολεία το εκπαιδευτικό υλικό. Χαρακτητιστικά είναι τα παραδείγματα από σχολεία σε Ιρλανδία και Δανία.

(ii) Αν θέλουμε να επαναφέρουμε τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των γονιών και της τοπικής κοινωνίας στην εκπαίδευση, δεν πρέπει να παρέχονται από το κράτος τα πάντα για τον πολύ απλό λόγο ότι η αξία όσων παρέχονται ΔΕΝ εκτιμούνται (απόδειξη τα καμμένα ή πεταμένα σχολικά βιβλία στο τέλος της χρονιάς). Θα ήταν πολύ καλύτερο να παρέχονται κουπόνια για την αγορά περιεχομένου ή τεχνολογίας που οι ίδιοι οι γονείς αγοράζουν. Όπως έδειξε η εμπειρία στην Πορτογαλία και την Ισπανία με αντίστοιχα προγράμματα όπου φθηνοί υπολογιστές μοιράστηκαν στους μαθητές, αυτοί είτε δεν ανοίχτηκαν ποτέ από τα κουτιά τους, είτε βρέθηκαν προς πώληση στο e-bay.


Σε ό,τι αφορά το ακόλουθο:
10) Κατά την αποφοίτησή του, κάθε μαθητής λαμβάνει έγκυρα, αναγνωρισμένα πιστοποιητικά για ξένες γλώσσες (ΚπΓ), χρήσης υπολογιστή (ΙΤΕ), Παροχής Α΄ Βοηθειών (ΕΕΣ) και ένα πλήρες portfolio.

Η πιστοποίηση στη χρήση υπολογιστή έχει αποδειχτεί ό,τι πιο άχρηστο έχει εισάγει η εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια. Αν κάποιος πρέπει να λάβει τέτοια πιστοποίηση είναι οι δάσκαλοι, όχι οι μαθητές. Ο υπολογιστής είναι εργαλείο, όχι γνωστικό αντικείμενο. Δε θυμάμαι όταν ήμουν μικρός να πήρα ποτέ πιστοποίηση στη χρήση βιβλίου, στυλό, σημειωματαρίου, κτλ. Έμαθα να χειρίζομαι τα εργαλεία προκειμένου να μάθω μαθηματικά, γραμματική, επιστήμες, κτλ.

Γενικά οι πιστοποιήσεις σε τόσο μικρή ηλικία δίνουν ένα λάθος μήνυμα που είναι ακριβώς το αντίθετο με αυτό της δια βίου μάθησης η οποία δεν είναι η συνεχής συλλογή πιστοποιήσεων σε ειδικότητες.

Η παροχή πρώτων βοηθειών είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται με συνεχείς ασκήσεις σχεδόν καθόλη τη διάρκεια των σπουδών!

Παραθέτω και μερικά δεδομένα σε σχέση με το κόστος σπουδών ανά μαθητή, μιας και μου το ζητήθηκε.
(ευχαριστώ τον φίλο και συνεργάτη μου Κωστή Λιάκο γι'αυτό.)

Πόσο κόστιζε ένας μαθητής στο κράτος το 1996
www.tovima.gr/finance/article/?aid=84598

Πόσο κόστιζε ένας μαθητής στο κράτος το 2006
news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_7_01/10/2006_199799

Ενδιαφέροντα στοιχεία απο το 2010-2011
mathitikoxekinima.blogspot.gr/2010/03/blog-post_16.html
www.enet.gr/?i=news.el.article&id=333704

Η... δωρεάν παιδεία κοστίζει 5,2 δισ. ευρώ
www.e-go.gr/news/article.asp?catid=17826...id=2&pubid=129054738

Αν προσθέσουμε σε αυτά τα 3 δις που ξοδεύουν οι γονείς σε φροντιστήρια, ξένες γλώσσες κτλ, εύκολα φθάνει κανείς στα 8 χιλιάδες ευρώ ανά μαθητή, ανά έτος.

Προσυπογράφω στην ουσία είναι εξαιρετική ιδέα, αλλά το νούμερο 1 πρόβλημα θα είναι οι κτιριακές υποδομές και κατά δεύτερον ο αριθμός των μαθητών σε τέτοια σχολεία. Θα είναι τόσο μεγάλος που στην ουσία θα τα καθιστά δυσλειτουργικά αλλά και θα υπονομεύει τα προσδοκώμενα καλά αποτελέσματα? Για τι αριθμό μαθητών μιλάμε?

Αγγελική Κροκίδη έγραψε: Προσυπογράφω στην ουσία είναι εξαιρετική ιδέα, αλλά το νούμερο 1 πρόβλημα θα είναι οι κτιριακές υποδομές και κατά δεύτερον ο αριθμός των μαθητών σε τέτοια σχολεία. Θα είναι τόσο μεγάλος που στην ουσία θα τα καθιστά δυσλειτουργικά αλλά και θα υπονομεύει τα προσδοκώμενα καλά αποτελέσματα? Για τι αριθμό μαθητών μιλάμε?

Αγαπητή Αγγελική αν αναφέρεσαι στην πιο πάνω πρότασή μου #1298, μπορώ να σου απαντήσω:
1. Μπορεί να εφαρμοστεί με τις υπάρχουσες υποδομές είτε σε ανεξάρτητα κτήρια είτε σε συμπλέγματα κτηρίων (εν είδει campus). Μια μελέτη από ομάδα ειδικών λαμβάνοντας υπ' όψιν τα παραδείγματα και τις λύσεις των άλλων χωρών και έχοντες ξεκάθαρο όραμα και στόχους μπορεί να δώσει λύσεις.
2. Νομίζω οτι δεν έχει σημασία το πλήθος των μαθητών. Θα είναι αυτό της κοντινής κοινότητας. Ήδη οι υποδομές που διαθέτουμε νομίζω οτι μπορούν να υποστηρίξουν σε μεγάλο βαθμό τέτοιες αλλαγές. Άλλωστε η σκέψη μου είναι για ένα σχολείο-οργανισμό που θα λειτουργεί αυτόνομα (χωρίς να περιμένει τη Διοίκηση να του υποδείξει πώς να δέσει... τα κορδόνια του) δηλαδή με πλήρη την ευθύνη.
3. Δυσλειτουργικότητα, έχει σήμερα το σχολείο είτε μικρό είτε μεγάλο σε μέγεθος. Η πρότασή μου οραματίζεται μικρές ομάδες δασκάλων που συνεργάζονται συναποφασίζουν και λειτουργούν με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης επί του έργου τους (έλεγχος και λογοδοσία) και με οδηγό πάντοτε τον κοινό στόχο: το αποτέλεσμα.
Άλλωστε, είμαι της άποψης οτι η υπόθεση διδασκαλία-μάθηση είναι ναι μεν μια πολυπαραγοντική, πολυεπίπεδη και πολύπλοκη διαδικασία, αλλά στη βάση της (όπως κάθε τί στο Σύμπαν) πολύ απλή:
Πού θέλω να φτάσει - Πώς θα τον οδηγήσω - Πώς θα σιγουρευτώ οτι έφτασε εκεί ο μαθητής.
Καλή συνέχεια

Ιωάννης Παπαδόπουλος έγραψε: Έχω κάποιες ενστάσεις σε σχέση με δύο σημεία που αναφέρει ο Πάνος:

7) Εξασφάλιση από το Κράτος σε όλα τα "Σχολεία του μαθητή" των απαραίτητων: τεχνολογικού εξοπλισμού, διοικητικής και τεχνικής υποστήριξης και λογισμικού μηχανοργάνωσης και επικοινωνιών.

Δε σύμφωνώ με το "σε όλα" για δύο λόγους:
(i) Ιδίως σε θέματα τεχνολογίας πρέπει να εξεταστεί και η δυνατότητα του BYOD (bring your own device) που έχει αρχίσει να εφαρμόζεται σε ορισμένες χώρες, και πρόκειται για μία τάση που έχει ήδη αρχίσει να γίνεται σημαντική στον εργασιακό τομέα, αλλά έχει ήδη αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επιπλέον, με την είσοδο των ψηφιακών τεχνολογιών στα σχολεία, έχει ήδη αρχίσει να αντιστρέφεται το μέχρι στιγμής μοντέλο όπου το σχολείο παρείχε την τεχνολογία και οι γονείς το εκπαιδευτικό περιεχόμενο (βιβλία). Πλέον, με τη λεγόμενη consumerization της τεχνολογίας, αυτό που γίνεται είναι ότι οι γονείς παρέχουν την τεχνολογία και τα σχολεία το εκπαιδευτικό υλικό. Χαρακτητιστικά είναι τα παραδείγματα από σχολεία σε Ιρλανδία και Δανία.

(ii) Αν θέλουμε να επαναφέρουμε τη συμμετοχή και το ενδιαφέρον των γονιών και της τοπικής κοινωνίας στην εκπαίδευση, δεν πρέπει να παρέχονται από το κράτος τα πάντα για τον πολύ απλό λόγο ότι η αξία όσων παρέχονται ΔΕΝ εκτιμούνται (απόδειξη τα καμμένα ή πεταμένα σχολικά βιβλία στο τέλος της χρονιάς). Θα ήταν πολύ καλύτερο να παρέχονται κουπόνια για την αγορά περιεχομένου ή τεχνολογίας που οι ίδιοι οι γονείς αγοράζουν. Όπως έδειξε η εμπειρία στην Πορτογαλία και την Ισπανία με αντίστοιχα προγράμματα όπου φθηνοί υπολογιστές μοιράστηκαν στους μαθητές, αυτοί είτε δεν ανοίχτηκαν ποτέ από τα κουτιά τους, είτε βρέθηκαν προς πώληση στο e-bay.


Σε ό,τι αφορά το ακόλουθο:
10) Κατά την αποφοίτησή του, κάθε μαθητής λαμβάνει έγκυρα, αναγνωρισμένα πιστοποιητικά για ξένες γλώσσες (ΚπΓ), χρήσης υπολογιστή (ΙΤΕ), Παροχής Α΄ Βοηθειών (ΕΕΣ) και ένα πλήρες portfolio.

Η πιστοποίηση στη χρήση υπολογιστή έχει αποδειχτεί ό,τι πιο άχρηστο έχει εισάγει η εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια. Αν κάποιος πρέπει να λάβει τέτοια πιστοποίηση είναι οι δάσκαλοι, όχι οι μαθητές. Ο υπολογιστής είναι εργαλείο, όχι γνωστικό αντικείμενο. Δε θυμάμαι όταν ήμουν μικρός να πήρα ποτέ πιστοποίηση στη χρήση βιβλίου, στυλό, σημειωματαρίου, κτλ. Έμαθα να χειρίζομαι τα εργαλεία προκειμένου να μάθω μαθηματικά, γραμματική, επιστήμες, κτλ.

Γενικά οι πιστοποιήσεις σε τόσο μικρή ηλικία δίνουν ένα λάθος μήνυμα που είναι ακριβώς το αντίθετο με αυτό της δια βίου μάθησης η οποία δεν είναι η συνεχής συλλογή πιστοποιήσεων σε ειδικότητες.

Η παροχή πρώτων βοηθειών είναι κάτι που πρέπει να μαθαίνεται με συνεχείς ασκήσεις σχεδόν καθόλη τη διάρκεια των σπουδών!

Αγαπητέ κ. Ιωάννη Παπαδόπουλε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σας. Δίνω περαιτέρω εξηγήσεις.

1. Σχετικά με τη φράση "σε όλα". Αυτή αναφέρεται στη Συνταγματική υποχρέωση του Κράτους να παρέχει είτε άμεσα (μέσω δημόσιων προμηθειών) είτε έμμεσα (μέσω κουπονιών δικαιωμάτων) τις ίσες απαραίτητες υποδομές=ευκαιρίες σε όλα τα δημόσια σχολεία, με ευθύνη στην υλοποίηση των τοπικών κοινοτήτων. Φυσικά και συμφωνώ σε ευέλικτες μεθόδους και μέσα. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο αυτόνομο σχολείο να επιλέξει μέσα, προσαρμόσει μεθόδους και εμπλέξει την ευρύτερη κοινότητα στη λειτουργία του. Αντί, για παράδειγμα, να απαγορεύονται τα κινητά στο σχολείο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τις ομάδες για e-voting, γρήγορα e-test και ως σταθμοί μέτρησης (διαθέτουν τόσους αισθητήρες και apps) περιβαλλοντικών και άλλων δεδομένων σε σχέδια έργων. Όμως, αυτά σε δεύτερη φάση. Τώρα, έχουμε να σπάσουμε δεκάδες αγκυλώσεις εκατέρωθεν.

2. Σχετικά με τις παρεχόμενες σχολικές πιστοποιήσεις (κατά την αποφοίτηση των μαθητών στα 16+ έτη τους). Αυτές φυσικά δεν αντανακλούν ούτε διαχρονικά ούτε σε βάθος ουσιαστικές γνώσεις και προσόντα. Όμως, προτείνω να ενταχθούν ως κίνητρο (και για τους μαθητές και για το σχολείο και για την οικογένειά τους) και ως ένδειξη ολοκλήρωσης της βασικής προετοιμασίας του νέου ανθρώπου. Εμπλουτίζουν το portgolio του μαθητή και (ας μην το παραγνωρίζουμε) δίνουν χαρά.

3. Για τις Α' βοήθειες. Φυσικά είναι απαραίτητη η εκγύμναση του μαθητή ώστε να είναι ικανός (ανάλογα με την ηλικία του) να προστατεύει τον εαυτό του, να αντιμετωπίζει σχετικές καταστάσεις με ψυχραιμία και να προσφέρει βοήθεια σε όποιον χρειαστεί. Η συνεχής εκγύμνασή του και ενημέρωσή του θα είναι ευθύνη της επόμενης εκπαιδευτικής πορείας του και προσωπικά του ιδίου απ' όταν ενηλικιωθεί και μετά.

4. Σχετικά με την εμπλοκή των γονέων και της τοπικής κοινότητας. Η υπάρχουσα εγκατεστημένη κουλτούρα του μέσου έλληνα γονέα, ως προς τη στάση του απέναντι στο σχολείο και τους ακαδημαϊκούς προσανατολισμούς του μαθητή, είναι ένα σημαντικό εμπόδιο για να εφαρμόσεις μια άλλη πολιτική συνύπαρξης και συνευθύνης στο σχολείο. Εδώ η επιστήμη προς το παρόν σηκώνει τα χέρια ψηλά! Χρειάζεται χρόνος, ενημέρωση και "ορατό αποτέλεσμα" για να μην ακολουθήσει κραυγές λαϊκισμού, που θα τον οδηγούν να επιλέγει την υποβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αντί την εξύψωσή της. Πρέπει να τον κάνεις σύμμαχο.
Ευχαριστώ και καλή συνέχεια

Αναρτώ την Υπουργική Απόφαση 30972/Γ1 της 5-3-2013 που έχει σταλεί στο Εθνικό Τυπογραφείο για δημοσίευση.
Αφορά την Αξιολόγηση της σχολικής μονάδας και του εκπαιδευτικού.

Να δείτε πόση θύελλα αντιδράσεων θα προκαλέσει. Σημειωτέον, είναι η τέταρτη από το 1982 προσπάθεια εφαρμογής αξιολόγησης. Πάλι με τον ίδιο λανθασμένο τρόπο (από τη κορυφή) και αποσπασματικά.

Μερικές σκέψεις:

iii Για να ανταποκριθούν στις διαφορετικές ικανότητες των μαθητών, τα μαθήματα στα κύρια αντικείμενα προσαρμόζονται στις ατομικές ικανότητες των μαθητών.

Από τη Βικιπαίδεια:

H ικανότητα αποτελεί μία τυποποιημένη απαίτηση, προκειμένου ένα άτομο να εκτελεί υπεύθυνα και αυτόνομα κάποια προκαθορισμένη εργασία/έργο ή λειτουργία. Η ικανότητα βασίζεται σε ένα συνδυασμό γνώσεων, δεξιοτήτων και συμπεριφορών (προσωπικών, κοινωνικών στο περιβάλλον εργασίας). Η αποτελεσματικότητα της εφαρμογής αυτών στην πράξη καθορίζει και το επίπεδο της ικανότητας.
Οι ικανότητες αναπτύσσονται και βελτιώνονται με την εκπαίδευση και την εμπειρία, ενώ μπορεί να είναι γενικές ή ειδικές για κάποιο εξειδικευμένο επάγγελμα (επαγγελματικές ικανότητες, όπως πχ η πτητική ικανότητα για έναν πιλότο αεροσκαφών). Ως γενικές θεωρούνται οι ικανότητες της μάθησης, της επικοινωνίας, της αλλαγής, της προσαρμοστικότητας, της ηγεσίας, της λήψης αποφάσεων, κτλ.

Γενικά, ως δεξιότητα χαρακτηρίζεται η δυνατότητα ενός ατόμου να επιτυγχάνει κάποιο συγκεκριμένο επιθυμητό αποτέλεσμα, με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια και χρόνο (αξιοποίηση και εφαρμογή γνώσεων για την εκπλήρωση εργασιών και την επίλυση προβλημάτων). Οι δεξιότητες δεν είναι έμφυτες στα άτομα, αλλά αποκτώνται/αναπτύσσονται με τη μάθηση μέσω της εκπαίδευσης και της πρακτικής εξάσκησης (training).

Με βάση τα παραπάνω, θα απέδιδα τη φράση κάπως έτσι:

«Η παιδεία είναι κοινωνικό αγαθό. Η προσωποκεντρική προσέγγιση στην διδασκαλία και εκπαίδευση εξασφαλίζουν την παροχή ίσων ευκαιριών σε όλους. Κρίνονται ως αναγκαία ο επαναπροσδιορισμός και η προαγωγή της ύλης που αφορούν στο κύριο αντικείμενο μελέτης των μαθητών. Με αυτό τον τρόπο, τα μαθήματα αλλά και ο τρόπος παρουσίασής τους θα είναι κοντά στις ξεχωριστές δεξιότητες των μαθητών και προσαρμοσμένα στον ιδιαίτερο τρόπο μάθησής τους.»

v. Ένα σχολείο Ανοιχτό στην κοινωνία. Ένα σχολείο το οποίο ενσωματώνεται στην τοπική κοινωνία, ενεργός λόγος γονέων και συνεργασία γονέων και σχολείου.

Αναθεώρηση του περιεχομένου σπουδών. Εισαγωγή μαθημάτων που αφορούν στη σύγχρονη πραγματικότητα. Να μην προωθείται η στείρα εξειδίκευση αλλά να επιδιώκεται η γενική παιδεία που θα μπορέσει να πλάσει κοινωνικά υπεύθυνους ανθρώπους με κριτική ικανότητα και σφαιρικές γνώσεις. Ενθάρρυνση συνεργασιών με ανθρώπους που προσφέρουν στις τοπικές κοινότητες. Αναβάθμιση των σχολικών περιπάτων και εκδρομών (σε εκπαιδευτικού χαρακτήρα επισκέψεις). Καλλιέργεια κοινωνικής ευθύνης. Καθιέρωση (στη συνείδησή μας πρώτα) του ΣΕΠ.

Προβληματισμός: φοβάμαι τον ενεργό λόγο γονέων. Έχει κατά το παρελθόν λειτουργήσει παρεμβατικά. Θα έλεγα καλύτερα αξιοποίηση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων (σε μερικά σχολεία εξαντλούν το ρόλο του στη διοργάνωση χοροεσπερίδων και μόνο) και διορισμός σχολικού ψυχολόγου σε κάθε μονάδα.





vi. Συνεχιζόμενη αξιολόγηση εκπαιδευτικών με σκοπό την βελτίωση τους και τον καλύτερο καταμερισμό τους.

Από ποιους; Ακούω ότι θα αξιολογούνται μεταξύ τους. ‘Εχουν ήδη αρχίσει να δημιουργούν παρεάκια και να στρέφονται κατά αλλήλων. Επίσης, η αξιολόγηση δεν μπορεί να αφορά μόνο στη συγκομιδή πιστοποιητικών για τη δημιουργία βιογραφικών σημειωμάτων – πρέπει να έχει να κάνει με την ουσία της διδασκαλίας. Αυτή τη στιγμή γίνεται χαμός. Υπάρχει τόση ανάγκη για σεμινάρια που καταντάει αστείο. Τρέχουν να μαζεύουν χαρτιά για να φτιάξουν book…


vii. Συνεχιζόμενη επιμόρφωση εκπαιδευτικών στην επιστήμη τους και στα παιδαγωγικά ζητήματα

Υποχρεωτική εκπαίδευσή τους πάνω στα πολυμέσα και τις νέες τεχνολογίες.


‘Αλλα:

Προστασία των Μουσικών και Καλλιτεχνικών σχολείων της χώρας από την υποβάθμιση και τον αφανισμό.

Εκσυγχρονισμός και προστασία του θεσμού και των λειτουργιών του ολοήμερου νηπιαγωγείου (αντί να λειτουργεί πολλές φορές ως παιδοφύλαξη).

Δέσποινα και Πάνο, μιας και οι δύο αναφέρεστε στη δυσκολία στο να εμπλέξεις ουσιαστικά τους γονείς και τις τοπικές κοινωνίες.
Έχω δουλέψει σε μεγάλα σχολικά projects σε πολλές χώρες. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ακριβώς η ίδια αρχική αντιμετώπιση υπάρχει από τους γονείς και την τοπική κοινωνία σε ο,τιδήποτε καινούριο εισάγεται. Δεν έχω διαπιστώσει ούτε μία εξαίρεση στον κανόνα.
Από την άλλη όμως, δεν έχω δει ούτε ένα πετυχημένο project που δεν αντιμετώπισε τους γονείς και την τοπική κοινωνία ως τον πλέον βασικό stakeholder. Εκεί ήταν πάντα η συνταγή της επιτυχίας. Και το μυστικό ήταν σχετικά απλό. Οργανώνεις τοπικές ημερίδες ενημέρωσης όπου τους συγκεντρώνεις και τους εξηγείς τι είναι αυτό που θέλεις να αλλάξεις στο σχολείο. Ένα κοινωνικό γεγονός το οποίο έχει πάντα το αποτέλεσμα οι γονείς και η τοπική κοινωνία να γίνουν ο μεγαλύτερος σύμμαχός σου. Δεν είμαι αντίθετος στη λειτουργεία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, όσο αυτός λειτουργεί σωστά. Όμως είναι απαραίτητο να είναι μια θεσμοθετημένη ενημέρωση στο σχολείο για τους γονείς, τουλάχιστον 2 φορές το χρόνο, όχι για να μάθει ο καθένας για τα παιδιά του πώς πάνε, αλλά για να εξηγούνται τα διάφορα σχολικά, εκπαιδευτικά projects. Αυτό είναι κάτι που δεν κοστίζει τίποτα, αλλά απεναντίας έχει τεράστιο αντίκτυπο στην ποιότητα σπουδών των μαθητών.

Από κει και πέρα, μιας και όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να αξιολογούνται και οι επιδεξιότητες μαζί με τη γνώση των αντικειμένων, προτείνω να εισάγουμε ώστε αυτές να αξιολογούνται επισήμως. Στη Γαλλία για παράδειγμα στο δημοτικό σχολείο ο τριμηνιαίος έλεγχος των μαθητών βαθμολογεί τις διάφορες δεξιότητες ανά μάθημα. Δε χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό. Ένα copy paste μπορούμε να κάνουμε από εκεί.

Σε ό,τι αφορά το γυμνάσιο και το λύκειο, θα μπορούσαμε να εισάγουμε την επίσημη αξιολόγηση δεξιοτήτων είτε μέσα από interdisciplinary δραστηριότητες, είτε από βαθμολόγησή τους από τους διάφορους καθηγητές των γνωστικών αντικειμένων, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται. Για παράδειγμα, αν μια δεξιότητα είναι η ικανότητα σε ομαδική εργασία, η βαθμολογία να μπορεί να βγαίνει από το μέσο όρο της αξιολόγησης του καθηγητή των μαθηματικών, της φυσικής, της ιστορίας, της γλώσσας ακόμα και της γυμναστικής.

Επίσης θα πρέπει να επιχειρηθεί και το αντίστροφο. Η απόκτηση γνώσεων σε ένα αντικείμενο (πχ χημεία) από άλλες δραστηριότητες (καλλιτεχνικά, γεωπονική, ακόμα και μαγειρική). Ακούγεται τρελό, αλλά το έχω δει να λειτουργεί με απίστευτη επιτυχία στην πράξη την ESSA Academy, ένα δημόσιο σχολείο (γυμνάσιο) στο Μπόλτον της Αγγλίας. Ο λόγος της επιτυχίας είναι ότι ακριβώς αξιοποιεί τα ιδιαίτερα ταλέντα και προτιμήσεις των μαθητών προκειμένου να αποκτήσουν τις απαραίτητες γνώσεις με τον καλύτερο και πιο ευχάριστο γι' αυτούς τρόπο.

Τέλος, σε σχέση με το εκπαιδευτικό υλικό (περιεχόμενο) και ιδιαίτερα το ψηφιακό, επειδή σύμφωνα με τους ερευνητές είναι ένα από τα τρία βασικά κομμάτια που συνθέτουν την σύγχρονη Εκπαίδευση (Παιδαγωγική, Περιεχόμενο, Τεχνολογία), προτείνω ένα ξεχωριστό τόπικ συζήτησης. Ο λόγος που το προτείνω είναι διότι αφενός όπως έγραψα στον τομέα αυτό είμαστε τουλάχιστον μισό αιώνα πίσω από τις περισσότερες χώρες του κόσμου, από την άλλη θεωρώ ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι υπάρχει μια πολύ μεγάλη ευκαιρία οικονομικής ανάπτυξης από νέες μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην Ελλάδα.

Ψυχολόγος-Κοινωνικός λειτουργος σε κάθε σχολείο (Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο).
Δεν μπορεί ο καθηγητής να παίζει τον ρόλο του ψυχολόγου/κοινωνικού λειτουργού για τα παιδιά ούτε να ασχολείται με τα ιδιαίτερα προβλήματα του κάθε παιδιού ή της οικογένειας του. Δεν είναι αυτή η δουλεία του. Πολλές φορές μάλιστα χρειάζεται και αυτός συμβουλές από ψυχολόγο για το πως θα πρέπει να αντιμετωπίσει κάποιες ιδιάζουσες καταστάσεις που αφορούν τα παιδιά ή που αφορούν τον ίδιο αλλά έχουν επιπτώσεις στην συμπεριφορά του στην τάξη.

Δυνατότητα σε χαρισματικά παιδιά να "πηδάνε" τάξεις ή να φοιτούν σε ειδικά σχολεία
Με το υπάρχον σύστημα παρόλο που κάποια παιδιά έχουν ιδιαίτερες δυνατότητες σε κάποιους τομείς της εκπαίδευσης (π.χ. μαθηματικά, φυσική, αθλητισμό) ή που γενικά οι επιδόσεις τους είναι χαρακτηριστικά εξέχουσες είναι αναγκασμένα να ακολουθούν ένα στάνταρντ χρονοδιάγραμμα μέχρι τα 18 τους.

Διαχωρισμός (στο Γυμνάσιο) των παιδιών σε τάξεις ανάλογα με την επίδοση και τις ειδικές ανάγκες/ικανότητες τους
Παρόλο που θεωρείται ότι είναι θετικό να υπάρχουν ανομοιογενείς τάξεις η εμπειρία μου δείχνει το αντίθετο. Τα παιδιά μιας τάξης κάλλιστα μπορούν να παρακολουθούν κάποια βασικά μαθήματα ενώ σε ειδικά μαθήματα που υπάρχουν σημαντικές διαφορές στις δυνατότητες/ενδιαφέροντα τους θα πρέπει να χωρίζονται και να δημιουργούνται νέα τμήματα στα οποία οι στόχοι θα είναι διαφορετικοί. Είναι απίστευτα ψυχοφθόρο για ένα καθηγητή και για τα παιδιά που ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν το μάθημα του να έχει και παιδιά που είναι σε "άλλο κόσμο" και δημιουργούν προβλήματα επειδή βαριούνται.

Γιώργο, οι δύο τελευταίες σου προτάσεις όπου έχουν εφαρμοστεί έχουν αποτύχει.
Ο λόγος που σε μία τάξη υπάρχουν μαθητές που βαριούνται είναι επειδή δεν έχουν το ίδιο φάσμα νοημοσύνης με τον καθηγητή τους.
Στην πραγματική ζωή είσαι αναγκασμένος να μάθεις να δουλεύεις ομαδικά με ανθρώπους με διαφορετικά ενδιαφέροντα, τρόπους σκέψεις και πολιτισμικά υπόβαθρα. Αν βάλουμε τους μαθητές σε τμήματα / καλούπια όπως προτείνεις, πώς θα αποκτήσουν αυτή τη βασικότατη δεξιότητα;

Συμφωνώ απόλυτα με την πρώτη σου πρόταση. Θα πρόσθετα ακόμα και την ύπαρξη νοσοκόμου/νοσοκόμας σε κάθε σχολείο.