Μία “Δράση Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης” που ξέχασε ο ΟΤΕ

Το χωριό που μεγάλωσα έχει ακόμα χωματόδρομο, επτά γέρους / γριές και δύο νεότερους κατοίκους. Το ηλεκτρικό ρεύμα ευτυχώς ήλθε όταν ήμουν 14 χρονών και το μοναδικό σταθερό τηλέφωνο του χωριού εγκαταστάθηκε στο σπίτι μου λίγα χρόνια πριν γεννηθώ. Για σχεδόν τρεις δεκαετίες, είμαστε οι «ανταποκριτές του ΟΤΕ» στο χωριό με τα πέντε σπίτια (ο «Αϊ Θόδωρος»), αλλά και σε έναν άλλο συνοικισμό («Κάτω Αϊ Θόδωρος»), με άλλα πέντε σπίτια, που βρίσκονταν ένα χιλιόμετρο μακριά. Οι περισσότεροι στο χωριό ήταν ηλικιωμένα ζευγάρια που είχαν έναν – δύο ξενιτεμένους και πολλά παιδιά ανά την Ελλάδα.

Σχεδόν κάθε δεύτερη ημέρα μας τηλεφωνούσε ένας γιος ή κόρη κάποιας γιαγιάς και εξηγούσε: «Πες στη γρια πως αύριο στις 5 το απόγευμα θα πάρω τηλέφωνο». Αν ήταν κάποιο από τα κοντινά σπίτια, έβγαινε ο πατέρας μου στο μπαλκόνι και το κανόνιζε. Αν ήταν, όμως, στον «Κάτω Αϊ Θόδωρο» τότε ήταν η δική μας σειρά: Συνήθως από την προηγούμενη ημέρα πηγαίναμε στο σπίτι της γιαγιάς Λευτερίας με τα χαρμόσυνα νέα: «Αύριο στις 5 θα σε πάρει ο Βλάσσης, ο Ντίνος, ο Γιώργος, κ.ο.κ.». Πάντοτε η γιαγιά Λευτερία ξεσπούσε σε κλάματα, άρχιζε να ψάχνει στα συρτάρια, έβρισκε δύο – τρεις καραμέλες, κανένα καρύδι ή πορτοκάλι και μας το φόρτωνε. Μας πλάκωνε και στα φιλιά και μας ξεπροβόδιζε, κλαίγοντας προκαταβολικά για τον «Βλασσάκο» της, τον «Ντινάκο» της ή το «Γιωργάκο» της που ήταν άλλος στον Καναδά, άλλος στην Αθήνα, άλλος σε κάποια μικρότερη πόλη της Ελλάδας.

Την άλλη ημέρα, από το μεσημέρι (δηλαδή 3 – 4 ώρες νωρίτερα από το τηλεφωνικό ραντεβού), η γιαγιά Λευτερία ξεκινούσε από τον «Κάτω Αϊ Θόδωρο» και ανηφόριζε, πάλι κλαίγοντας, προς τον Ανταποκριτή του ΟΤΕ, δηλαδή το σπίτι μας. Ετσι είχε παρέα και η προγιαγιά μου αφού οι περισσότερες γειτόνισσες έρχονταν αρκετά νωρίτερα.

Κάθε φορά παρακολουθούσαμε την ίδια σκηνή με τη γιαγιά Λευτερία να στέλνει χιλιάδες ευχές και φιλιά στον ξενιτεμένο «Βλασσάκο», «Ντινάκο» και στα εγγόνια, εν μέσω ποταμού δακρύων, κλπ. Μετά, από τη χαρά της, πλάκωνε και εμάς στα φιλιά. Στην αρχή δε μας πείραζε, αλλά με τα χρόνια βαριόμαστε τους (κακόμοιρους) γέρους οπότε καμιά φορά μας ειδοποιούσε η μάνα μου: «Κρυφτείτε! Ερχεται η Λευτερία!». Οταν πάλι κάποιος ήθελε να πάρει τηλέφωνο (πράγμα σπάνιο γιατί τα υπεραστικά ήταν ακριβά στη δεκαετία του ’70 και του ’80, ενώ ακόμα πιο σπάνιες ήταν οι τηλεφωνικές συνδέσεις…), υπήρχε μετρητής ο οποίος κατέγραφε το κόστος της κλήσης, η γιαγιά πλήρωνε και εμείς πληρώναμε τον ΟΤΕ.

Τα χρόνια πέρασαν, το χωριό άδειασε, το τοπικό νεκροταφείο επεκτάθηκε και ήρθε η κινητή τηλεφωνία. Οι ελάχιστοι γέροι έχουν κινητά τηλέφωνα οπότε προ 10ετίας ο πατέρας μου σταμάτησε να είναι ο Ανταποκριτής του ΟΤΕ. Η γραμμή του ΟΤΕ (οι κολώνες, κλπ) είναι πλέον απαρχαιωμένη. Ο οργανισμός παίρνει, πάντως, το πάγιο κανονικά κάθε μήνα. Ελάτε, όμως, που το τηλέφωνο λειτουργεί μόνο τους μισούς! Παρά τα ΧΙΛΙΑΔΕΣ τηλεφωνήματα στην τεχνική υπηρεσία του ΟΤΕ οι άνθρωποι κοροϊδεύουν τόσο τους γέρους γονείς μου, όσο και εμάς που προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί το τηλέφωνο δε λειτουργεί. Συνήθως μας λένε πως «θα το φτιάξουν», αλλά σχεδόν ποτέ δε φτιάχνεται. Και ξαφνικά, ένα πρωί, λειτουργεί μέχρι να ξανακοπεί σε λίγες ώρες ή ημέρες.

Προ πενταετίας, ο ΟΤΕ αποφάσισε να αντικαταστήσει την παλιά εναέρια γραμμή (που εγκατέστησε προ σχεδόν μισό αιώνα) με μια άλλη. Ανέθεσε το έργο σε τοπικό εργολάβο ο οποίος άπλωσε το καλώδιο και τοποθέτησε τις κολώνες, χωρίς ποτέ να συνδέσει τη γραμμή. Ξαφνικά, το έργο πάγωσε. Ο εργολάβος χάθηκε και κάποιοι άγνωστοι άρχισαν να κόβουν τα καλώδια (φαντάζομαι για το χαλκό που περιέχουν…). Στη συνέχεια κάποιοι πήραν και τις ξύλινες κολώνες! Ορισμένες τις έκοψαν μάλιστα με αλυσοπρίονο για να μην ταλαιπωρούνται. Ο ΟΤΕ πουθενά.

Εχουν περάσει πέντε χρόνια, αλλά ακόμα κάποιες κολώνες στέκονται όρθιες και κάποια τμήματα του καλωδίου θάφτηκαν από τα νερά της ρεματιάς. Το τηλέφωνο σπανίως λειτουργεί, ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες. Αλλά ποιος νοιάζεται για τους επτά κατοίκους του «Αϊ Θοδώρου» και τον πρώην Ανταποκριτή; Εν τω μεταξύ οι λογαριασμοί πληρώνονται κανονικά από τις παχυλές συντάξεις του ΟΓΑ. Ετσι ο ΟΤΕ δείχνει το κοινωνικό του πρόσωπο και γεμίζει τους τόμους με τις «Δράσεις Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης».

Πηγή: http://fotiskollias.wordpress.com/

Φωτογραφία: Ms. Phoenix - Flickr